Alfons Postma

Het vervolg van pagina: Peloponessos I

In tegenstelling tot sinaasappels is er met het verbouwen van olijven veel meer eer te behalen, de bomen blijven jaren, ik mag wel zeggen eeuwen, vruchten dragen, zijn minder gevoelig voor weersinvloeden en de oogst levert ook nog wat op ook. Op de locatie van de verlaten sinaasappelplantage van de vorige pagina zie je ook dat verderop bomen varvangen zijn voor olijfbomen. De oogst bij olijven gaat tegelijk met de snoei ervan maar de Grieken laten dit niet aan goedkopere krachten over want bij een missnoei kan het zomaar jaren duren voor de bewuste boom weer vruchten geeft. Nee, olijven snoeien is een vak apart en je merkt ook als je met z'n allen door een olijfveld loopt hoe zorgzaam ze hiermee omgaan. Het mooie vind ik de oude bomen staan pontificaal naast nieuwe enten en ofschoon alles weldoordacht is lijkt het voor ons nuchtere Hollanders soms alsof de bomen maar her en der staan en je geen idee hebt van wie nou welke olijfboom is. Geloof me maar dat de lokale bevolking het echt wel weet.....

Tevens geprobeerd om een praatje te maken (eigenlijk een soort van "toestemming" te vragen) aan een paar oude Griekse mannen relaxed de krant lezend voor een kioskje. Het voordeel van Grieken is dat ze vriendelijk zijn maar ook nieuwsgierig dus begonnen ze zelf te vragen waar we vandaan kwamen en eentje van hen begon te vertellen dat hij ooit op de grote vaart heeft gezeten en de haven van Rotterdam kende en hij was ook degene die een paar woorden Nederlands herkende en de opening voor een gesprekje met handen en voeten was geboren en foto's maken was helemaal al geen probleem meer.

Gezellig of niet met de oude kapitein, de reis gaat door richting de torenhuizen op de Mani. Zo'n torendorp moet je eigenlijk zelf gezien hebben en er doorheen gelopen om de bijzondere sfeer ervan te proeven. Kijk, een dorp tegen een berghelling kom je vaker in het buitenland tegen maar de Mani-dropen lijken een beetje op een soort van vestingstadje en dat kun je op de foto ook een beetje terugzien. Het grappige en tevens trieste is dat de Mani bewoners blijkbaar allemaal het gevoel hadden dat ze zich tegen de buren moesten bewapenen door een hoog stevig huis te bouwen als soort van fortificatie tegen de "boze" buitenwereld. Maar tja' als je dat nu allemaal gaat doen...... precies, loop maar eens door zo'n dorpje heen en het geeft een soort van unheimisch gevoel terwijl je werkelijk op een van de mooiste plekjes van Griekenland bent. Het voordeel van fortachtige woningen is wel weer dat als er een gezamenlijke vijand om de hoek komt kijken je eventjes je wantrouwen jegens je buurman vergeet en gezamenlijk de strijd aangaat. Dan is het wel weer makkelijk dat je kunt vertrouwen op en stevige vesting maar dat is, in mijn ogen althans, het enige voordeel.

Tevens overal je ogen de kost gegeven en tja, Griekenland, daar horen ook de bekende bootjes bij en ofschoon het lijkt dat ze her en der zomaar liggen en niemand zich om deze houten scheepjes bekommert is dat niet zo. Hoewel, er liggen bootjes bij waarmee ik mezelf niet zo snel in het water zou begeven maar dat geheel terzijde.

De trein op de Peloponessos is ook verdwenen. Althans, hij staat er nog wel te verroesten maar de dienstregeling die uit 1886 stamt is in 2010 gestopt. De reden is overigens wel te verklaren maar ook zo jammer als je het gebied eenmaal hebt gezien. Het begon allemaal toen het smalspoortraject wegens groot onderhoud stilgelegd moest worden. De rails, het grind en alle bielzen waren nodig aan vervanging toe en het mag duidelijk zijn dat je deze monsterklus niet eventjes in een paar weekjes opknapt. Het tracé loopt langs de bergen, door eeuwenoude tunneltjes en dat maakt het er ook allemaal niet gemakkelijker op dus...... duurde de complete operatie zeven jaar en dat was de genadeklap. Nu terugkijkend eigenlijk wel logisch. De bevolking, erg afhankelijk van de trein, kiest nieuwe wegen om zich te verplaatsen. Wellicht zijn er in de tussenliggende periodes nieuwe busroutes ontstaan en wie het zich kon veroorloven besloot misschien tot de aanschaf van zijn eerste autootje. Allemaal heel erg legitieme redenen om, zolang er geen treinverbinding is, zich te kunnen verplaatsen in de tussentijd.

Wat er nadat de treindienstregeling weer werd opgestart gebeurde is dus niet zo verwonderlijk. Er kwamen wel weer passagiers maar niet meer de aantallen als voordat de spoorvernieuwing een feit was en wellicht heeft de crisis er ook nog een steentje aan bijgedragen maar de (nieuwe) spoorlijn kon niet meer rendabel rijden en werd , hoe zielig ook, na een paar jaar weer uit bedrijf genomen. Nieuwe rails, nieuwe wissels en fris opgeschilderde stations die, qua uitstraling, zo uit een "Marklin" spoorbrochure zouden kunnen komen. Deze spoorlijn voerde langs de bergen op een van de mooiste plekjes maar helaas.......

Ook het materieel staat er nog vlakbij het strand en de mooie blauwe zee. Het vijftal stoomlocomotieven dat buiten voor de, deels ingestorte, remise staat te verroesten stamt nog uit de tijd van voor de zeven jarige stillegging en de twee diesellocomotieven waren de krachtbronnen nadat het spoor wederom in dienst werd gesteld maar staan nu ook te wachten op........ niets meer. De rijtuigen zijn nergens meer te bekennen en zullen wellicht ergens anders op een smalspoortrajectje hun kunsten mogen vertonen. Ik ben wellicht een optimist en gezien de vernielingen bij de enige locomotieven die nog inzetbaar waren is het ook geen haalbare kaart meer maar, wat nu als deze spoorlijn wel nog operationeel was en je in de zomermaanden als toerist over een prachtig bergachtig traject kon genieten van het Griekse land, wat zou dat geweldig zijn geweest. De rails en de bielzen kunnen nog een hele poos mee....

Ik heb van deze reis een behoorlijke (digitale) schoenendoos vol met foto's en heb uiteindelijk deze selectie gemaakt. Het was een overweldigende reis met enorm veel indrukken en wat is nu het "dilemma" van de Grieken? Wellicht de veerkracht het ijzersterke geloof dat alles uiteindelijk wel weer eens de goede kant op gaat waaien en de vastberadenheid dat je, ook al woon je al jaren in het buitenland, vast wilt houden aan het huis en de gewoontes van de familie tegen misschien wel beter weten in. Het was onze eerste keer in deze ruwe uitgestrekte omgeving en, jawel, zeer goed bevallen......