UT2 - Vergane glorie
Zo nu en dan ben ik iemand dank verschuldigd, serieus dank. Waarom, vraagt u zich wellicht af? Nou, ik ben recentelijk door een collega van me gebeld met de mededeling: "Hé jij houdt er zo toch van om oude troep te fotograferen, nou pak als de sodemieter je camera en kom eens heel snel kijken op je oude werkplek"? Hij had alvast wat foto's vanaf z'n mobieltje doorgestuurd en ik schrok toch wel wat ik hier zag en de fotoafspraak op locatie was snel gemaakt.
Mochten jullie wellicht afvragen waar de reis naartoe gaat en of dit wellicht voor de eerste de beste Urbexer misschien ook een leuk tripje is om te ondernemen zal ik jullie meteen maar uit de droom helpen. Serieuze toegangsregistratie, elektronische sloten en nog meer beveiliging zorgt ervoor dat, indien je hier niets te zoeken hebt, je niet zomaar op visite kunt. Het geeft gelukkig wat privileges als je al een poosje werkzaam bent in deze tak van sport.
Ik zal er niet om liegen, ik ben in de telecommunicatie begonnen zo halverwege de jaren '80 en in deze bijna veertig jaren heeft de technologie natuurlijk ook niet stilgestaan. Destijds stonden deze ruimtes hoofdzakelijk vol met grote elektromechanische "reuzen" als telefooncentrales, volledig automatisch bediend door de kiesschijven van de aangesloten abonnees. Ik heb het altijd imposant gevonden hoe deze kolossen de "weg" wisten te vinden met z'n kabaal en geratel van alle (hefdraai)-kiezers, altijd leuk om naar te kijken. Gelukkig heb ik, al was het maar voor kort, deze F- en UR- apparaten nog operationeel in bedrijf gezien en gehoord.
De vooruitgang naar de volledig computergestuurde telefooncentrales was destijds uiteraard niet te stoppen met eveneens als grote voordeel dat dit voor een behoorlijke reductie in vloeroppervlak zorgde. Er kwam ineens een flink stuk zaal "vrij" voor nieuwe technieken. Digitale vaste verbindingen voor de zakelijke klanten, ISDN, de eerste ADSL stappen en optische transmissie kregen allemaal een plaatsje ergens op één van de etages. Eveneens is nu de tijd aangebroken om ook afscheid te nemen van de vooruitgang van destijds en daarom ben ik blij om, al is het vijf voor twaalf, nog een bezoek te kunnen brengen aan veel spulletjes die we ooit naar binnen gesjouwd hebben zien worden en nu ook spoedig gaan verdwijnen. De destructiekaravaan is onverbiddelijk en veel vloeren zijn al aardig leeg geworden.
Wat mij nog het meeste aangreep is de kabelkelder waar ooit de vuistdikke grondkabels, in vakjargon 900-dubbels, hun weg richting de verschillende wijken vanuit hier aanvingen. Nog twee stuks waar (tijdelijk) nog iets mee gedaan wordt, de rest is pontificaal aan de onderzijde van de fleslas afgezaagd en reeds gerooid.
Alles wijst erop dat het afscheid nemen van dit grote technische gebouw niet zo lang meer gaat duren. De aanpalende gebouwen, ooit deel uitmakend van dit complex, met o.a. ondersteuningsafdelingen en de diverse administraties zijn allang verdwenen en hebben plaats gemaakt voor woningen en een, veel kleinere, ruimte van waaruit de optische routes heden ten dagen de klanten bedienen en wederom voor een enorme reductie in vloeroppervlak zorgen.
Nogmaals, enorm blij dat ik mijn oude werkplek nog op de foto vast heb kunnen leggen want binnenkort zijn het alleen nog maar de herinneringen van een aantal oude "telecom-knarren" die hier ooit op zaal rondliepen.
