Alfons Postma

La forêt II     

(vervolg van La forêt I)

Goed geslapen op een grasveld vlak voor het verlaten militaire fort Liouville. Je moet wel in de sfeer blijven niet? Stilletjes helemaal bovenop een berg verstoten van eigenlijk alles maar daar hebben we de camper voor toch? In de ochtend hoorden we een personenauto aankomen rijden op het grintpad en de wagen reed direct door naar de ingang van het fort. Na ons ontbijt ook maar eventjes op verkenning en het bleek de beheerder te zijn die net het hek weer aan het afsluiten was. Shit, hadden we dat maar eerder geweten wellicht konden we binnen een kijkje nemen. De beheerder was echt een enorm aardige man en hij vond het absoluut geen probleem om ons een rondleiding te geven door de gedeeltes van het fort die relatief veilig waren. Het was een origineel onversterkt bakstenen fort wat flink te verduren had gekregen in de eerste Wereldoorlog en dat liet wel degelijk sporen na zodoende was het een en ander absoluut niet meer toegankelijk.

Dit was een flinke kers op onze taart want deze afgesloten locatie hadden we uiteraard niet op onze planning staan maar pakte we met beide handen aan, het bos kan wel heel eventjes op ons wachten.

De spreuk op de binnenplaats van het fort was gewoonweg fantastisch " š'ensevelir sous les ruines du fort plutôt que de se rendre" (liever begraven onder de ruïnes van het fort in plaats van over te geven). Oké de Duitsers wisten het moraal hoog te houden onder de manschappen maar de Fransen konden er ook wat van.

Er is alleen al over dit fort voldoende moois te vermelden dat ik besloten heb hier in het Urban Exploring gedeelte op deze site een eigen stukje aan te weiden. We waren tenslotte nu met het bos bezig en daar gaan we dadelijk ook weer naar terug.

Verlaten maar nog steeds wappert dagelijks de trotse Franse vlag (met dank aan de beheerders)

Liever begraven onder de ruïnes van het fort in plaats van over te geven

Zoals al verteld zouden we het bos weer oppakken op de plaats waar we gisteren geëindigd waren en moesten we dus een andere plek zoeken voor de camper. Deze plek was eigenlijk veel strategischer en ik vermoed ook dat de meeste personen vanuit hier op pad gaan. Dat zal de reden ook zijn dat alle abri's hier zorgvuldig dichtgemaakt zijn omdat ze eigenlijk best wel gammel beginnen te worden. De reden dat we gisteren dus wel een toegang konden vinden is waarschijnlijk dat het stuk bos wat wij gisteren onderzocht hebben veel minder vaak onderzocht word door pottenkijkers.

We gaan vandaag meer richting de heuvels en zoeken de smallere paadjes op. Zoals ik al verteld heb ligt er nog munitie in de bossen en is het lopen met een metaaldetector sowieso streng verboden en vragen om problemen. Ook zomaar struinen is ook niet handig en daarom zoeken we de erg smalle paadjes, of iets wat erop lijkt, met het idee dat daar dus reeds iemand heeft gelopen en dat geeft wellicht iets van zekerheid. Vanaf deze priegelpaadjes geef je vervolgens de ogen goed de kost op afwijkingen in het langschap, metalen voorwerpen en meer bijzonderheden. Zo kom je in de borstwering van een Duitse loopgraaf ineens een verlaten vogelnestje tegen. De hagelwitte eierschalen lijken wel te reflecteren zeker als je met een klein zaklampje het een beetje verlicht.

Wat ook zo "gründlich" gemaakt is zijn de houten munitiekastjes die in de borstwering van de loopgraven werden gemaakt. Kleine kistjes voor posities waar alleen militairen met geweren stonden en grotere langwerpige kistjes en een beugel om je aan vast te houden bij het zwaardere spul. Zelfs na een eeuw is het hout grotendeels nog aanwezig. Echt een knap staaltje van bouwen.

Kleine voorraadkist

Grote voorraadkist

En dan, we hebben het echt niet actief opgezocht, worden we letterlijk met onze ogen op de feiten gedrukt dat het wel degelijk oorlog was honderd jaar geleden in deze bossen. We stuiten tegen een (vermoedelijk) Duitse granaat rustig tegen een boom niet zo ver vanaf het mountainbike pad. Aangezien het stuk munitie niet ingegraven ligt is het wellicht gevonden en bij een boom neergelegd om door te geven aan de autoriteiten, althans ik hoop het. Het was voor ons een prima fotomodel zo met zijn roestige jas aan en ontsteker dreigend vooruitgestoken.

(vermoedelijk) Duitse granaat

Je merkt wel dat de tweede dag het tempo lager is dan gisteren maar we hadden vanochtend ook al een fort als bonus erbij en besluiten wat meer op te letten op afwijkingen in het landschap zonder teveel te hoeven struinen. Wat valt je dan op? Allereerst groot pantser wat zo enorm zwaar van gewicht is en deels in de grond is weggezakt. Dit moet er wel exact zo bijgelegen hebben op het moment dat deze oorlog afgelopen was en blijft ook nog wel eventjes liggen denk ik. Verder, versperringen, prikkeldraad en meer van dit spul wat blijkbaar nog steeds terug te vinden is en daarvoor hoef je echt niet veel moeite te doen.

Versperring

Pantser

Wat opviel is dat in de achterste linies ook loopgraven zijn met borstwering bestaande uit alleen cementzakken en geen betonnen muur. Wellicht omdat dit verder van het directe front afgelegen was of, de haast om te bouwen? Ik heb hier echter geen verklaring voor.

Borstwering uit cementzakken opgetrokken

Zo ergens aan de rand van het bos wordt wederom duidelijk dat de "Grande Guerre" (Grote Oorlog) in de harten van de Fransen nog steeds niet is vergeten.

Stille getuige.

Deze kant van het bos hebben we inmiddels wel voldoende uitgespit. Morgen aan de andere kant van de grote weg op zoek naar de commandobunker en het noodhospitaal.

Lees verder op pagina La forêt III